کد مطلب:313851 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:195
ابالقاسم محمد الحجة الخلف الصالح «المهدی»
در شب پانزدهم ماه شعبان سال 255 هجری، خداوند به پیشوای یازدهم شیعیان فرزندی داد كه نامش را «محمد» گذاردند. مادرش، دختری از بلاد آسیایی صغیر روم بود كه «نرگس» نام داشت. بانویی بود از شاهزادگان رومی و متجلی به صفات و منش های ذاتی و اكتسابی كه از محضر امام دهم علیه السلام كسب كرده بود و عروس آن امام و همسر فرزندش امام یازدهم علیه السلام گردید. این نوزاد كه به مثابه ی طلوع خورشید بامدادی، همه در انتظار آن هستند و هیچ تردیدی هم در طلوعش ندارند، در سامراء چشم به جهان گشود. امام مهدی موعود علیه السلام، تا سال 260 هجری كه پدر زنده بود، تحت كفالت و تربیت پدر می زیست و برای این كه مأموران دولت عباسی، از تولدش آگاه نشده و او را نكشند، از انظار، پنهان بود. و تنها خواص از شیعه، محضر آن امام را درك می كردند. پس از شهادت پدر، امامت برای امام عصر علیه السلام
[ صفحه 175]
استقرار یافت و به امر خداوند غیبت اختیار كرد و تنها با نواب خاص خود در ارتباط بود. [1] .
ابن صباغ مالكی درباره ی امام دوازدهم از قول دانشمندان شهیر اسلامی می نویسد:
«امام یازدهم، هیچگونه فرزندی به غیر از محمد الحجة المهدی علیه السلام، نداشت، به هنگام مرگ پدر، پنج ساله بود و خداوند او را پایگاه حكمت قرار داده بود.
مانند یحیی علیه السلام كه در كودكی به امامت رسید و مانند عیسی علیه السلام كه در گاهواره، مقام نبوت را دریافت، و به آشكارا می توان درك كرد كه تمام پیامبران عالم و ائمه و پیامبر اسلام علیه السلام همه بالاتفاق او را به صاحب السیف، القائم و العبدالصالح، توصیف كرده اند. او دارای دو غیبت است: صغری، و آن از آغاز ولادت است تا انقطاع سفارت، میان او و شیعیان، مگر عده ای خاص، و دیگری: كبری، و آن تا آن گاهی است كه قیام مسلحانه كند و جهانی كه در انتظار او است، روشن از عدل سازد». [2] .
[ صفحه 175]
استقرار یافت و به امر خداوند غیبت اختیار كرد و تنها با نواب خاص خود در ارتباط بود. [1] .
ابن صباغ مالكی درباره ی امام دوازدهم از قول دانشمندان شهیر اسلامی می نویسد:
«امام یازدهم، هیچگونه فرزندی به غیر از محمد الحجة المهدی علیه السلام، نداشت، به هنگام مرگ پدر، پنج ساله بود و خداوند او را پایگاه حكمت قرار داده بود.
مانند یحیی علیه السلام كه در كودكی به امامت رسید و مانند عیسی علیه السلام كه در گاهواره، مقام نبوت را دریافت، و به آشكارا می توان درك كرد كه تمام پیامبران عالم و ائمه و پیامبر اسلام علیه السلام همه بالاتفاق او را به صاحب السیف، القائم و العبدالصالح، توصیف كرده اند. او دارای دو غیبت است: صغری، و آن از آغاز ولادت است تا انقطاع سفارت، میان او و شیعیان، مگر عده ای خاص، و دیگری: كبری، و آن تا آن گاهی است كه قیام مسلحانه كند و جهانی كه در انتظار او است، روشن از عدل سازد». [2] .
[1] الغيبه: شيخ طوسي، ص 214؛ اثبات الهداة، ج 6 و 7.
[2] فصول المهمه، ص 291.